در اول ژانویه ۱۹۴۸ هند به شورای امنیت سازمان ملل متحد رجوع کرد و این شورا در قطعنامه های خود که مورد پذیرش پاکستان و هند نیز بوده آتش بس، تعیین خط آتش بس، غیر نظامی کردن ایالت کشمیر را تصویب کرد و خواهان برگزاری یک همه پرسی آزاد و بی طرف از سوی سازمان ملل شد. تعیین خط آتش بس به تقسیم کشمیر در دو بخش جامو و کشمیر آزاد و کشمیر تحت اشغال هند منجر شد. مرحله اول قطعنامه های سازمان ملل(آتش بس) که همانا آتش بس بوده است مورد اجرا قرار گرفت در حالی که غیر نظامی کردن این سرزمین و برگزاری همه پرسی تحت نظارت سازمان ملل تا به امروز اجرا نشده است.
هند که خود این موضوع را به سازمان ملل ارجاع داده بود بعدا از وعده هائی که در مقابل جامعه بین المللی در خصوص حل و فصل مناقشه و دادن حق تعیین سرنوشت خویش به مردم کشمیر داده بود سرباز زد.